خب نقد قسمت آخر رو هم توی سایت قرار گرفت.اما این وسط جدا از هرگونه نقد و بررسی و انتقاد و تعریف ، توی این پست قصد داریم نظر شخصی نویسنده های سایت رو در مورد فصل هفتم قرار بدیم.

 

بقیه هم میتونن توی بخش کامنت ها نظر نهایی خودشون رو در مورد این فصل بدن ولی یه خواهشی که دارم کسی نیاد به نظر بقیه اعتراض کنه.چون نظر هر کس شخصیه و نمیشه با زور به طرف بگیم نظرت الکیه و اینطوری نیست و…هرکس فقط توی یک کامنت نظرشو بده و به نظر بقیه کاری نداشته باشه و فقط در حد خواننده باشه.پیشاپیش تشکر

 

Dean Winchester :

 

فصل هفتم…

 

خب قبل از اینکه پخش بشه و با توجه به تبلیغات و مصاحبه های فراوان عوامل و ورود یکی از بزرگترین شخصیت های تاریخ کمیک ها یعنی نگان ، واقعا احساس میکردم قراره بهترین فصل سریال باشه! یعنی مطمئن بودم! یادمه نورمن ریداس مصاحبه کرده بود که فصل هفتم زمین رو منفجر میکنه (تازگی ها میخواستم بزارم کانال تلگرام با کپشن : تاریخ از یاد نخواهد برد ولی پیدا نکردم مصاحبه شو :)

 

خب قسمت اول واقعا شاهکار بود. با اینکه دوتا شخصیت دوست داشتنی رو از دست دادیم و از همون لحظه ای که آبراهام مرد تا ۱ ساعت بعد از دیدن قسمت اول کلی گریه کردم ، اما واقعا قسمت محشری بود. قسمت دوم رو دوست نداشتم ولی قسمت سوم تا هشتم (حتی قسمت تارا) رو واقعا پسندیدم. نیم فصل اول برام مثل همیشه عالی بود و توی کامنت ها وقتی کسی سریال رو میکوبید همیشه سعی میکردم جوابشو بدم. قبل از شروع نیم فصل دوم بازم سازنده ها گفتن که نیم فصل دوم عالی میشه و کاملا متفاوته با نیم فصل اول و بازم امیدوار بودم به این نیم فصل. گذشت و گذشت تا اینکه نیم فصل دوم شروع شد. من که همیشه تا زیر نویس میومد می نشستم سریال رو میدیدم واقعا دستم به دیدن قسمت های نیم فصل دوم نمیرفت.حتی یکی دو قسمت رو دو روز بعد از پخش دیدم. به نظرم قسمت ۹ و ۱۱ و ۱۶ توی نیم فصل دوم خوب بود ، بقیه شونو اصلا دوست نداشتم. واقعا واکینگ دد همیشگی نبودن و برای همین توی پست های بحث و تبادل نظر قسمت های نیم فصل دوم دیگه با کسایی که میگفتن سریال ضعیف شده بحثی نکردم.

 

حتی بازم قسمت آخر قضیه ی ساشا واقعا رو اعصاب بود.

 

خلاصه که میخوام بگم از نظرم سازنده ها برای فصل هشتم جبران میکنن چون میدونن اگه بخوان به این روند ادامه بدن همین تعداد بیننده هم کمتر و کمتر میشن.

 

خیلی ها توی پست ها گفتن که دیگه سریال رو نمی بینن اما به نظرم نمیتونن نبینن. واکینگ دد چیزی نیست که به راحتی بشه کنارش گذاشت. شخصیت های دوست داشتنی مثل ریک و دریل رو نمیشه به راحتی رها کرد. مطمئنم بازم واکینگ دد رو می بینن.ایشالا که ببینن.برای من که واکینگ دد همیشه واکینگ دده ، هیچوقت دست از سریالی که باهاش زندگی کردم نمیکشم.در بدترین شرایط هم پشتش هستم.

 

به امید فصل هشتمی عالی و محشر از سریال پر طرفدار واکینگ دد.

 

Clown Killer :

 

من به عنوان یک طرفدار نگان :| واقعا انتظار بیشتری ازش داشتم.

 

شروع طوفانی خوبی داشت ، بیشتر قسمت های خوب و قابل قبول بود ، که البته یکی دو تا قسمت از جمله قسمت ۶ کم و کاستی هایی داشت. ولی در کل این فصلی که واسش ۶ ماه صبر کردیم ، به ما نشون داد ، گروه هایی باحال تر و قوی تر و بهتر از گروه اصلی سریال (گرایمز ها و افراد الکساندریا) وجود دارن که واقعا به بهترین نحو همچین مسئله ای رو به رخ بیننده کشیدن!

 

شاید خیلی ها بگن فصل ضعیفی بود ولی بهتره اینو بدونن طرفدارا و حتی خود سریال کاملا به گرایمز ها وابسته هستن و هروقت گرایمز ها شکست بخورن و ضعیف بشن ، نمره های سریال و بازدید طرفدار ها هم کم میشه …

 

جمله ی آخرم رو بعنوان یک طرفدار دو آتیشه ی نگان تموم میکنم :

We’re Going To War! :)

 

Mojhdeh_6829 :

 

فصل هفتم با شروع طوفانیش واقعا منو راضی کرد. یادم نمیره تماشای اپیزود اول رو با بغض شروع کردم و با سردرد شدید تمومش کردم. علاوه بر اون کاراکتر نگان دوگانگی عجیبی برام ایجاد کرده بود. از طرفی نمیشد به شیرین زبونیاش و دست انداختناش نخندید، از طرفیم نمیشد دوستش داشت چون هرچی باشه اون قهرمانای منو اذیت کرده بود یا کشته بود.

 

از طرفی، توی فصل لحظاتی بود که واقعا اشک منو درآورد. از مظلومیت دریل توی مقرنگان گرفته، تا بغض مگی بالای سر قبر گلن و همینطور زمانی که دریل و مگی برای اولین بار توی زیرزمین تو هیلتاپ با هم حرف زدن.

 

برخلاف خیلیا، من نیم فصل دوم رو با همه کم و کاستی هاش خیلی دوست داشتم چون توی نیم فصل اول حس عذابی که قهرمانا میکشیدن رو درک میکردم. و توی نیم فصل دوم همین امیدی که داشتن، همین فکری که پس زمینه ذهن هیلتاپ و کینگدم بود که باید این جنگو برد، باید ریشه ظالم رو کَند، برام خیلی مهم و الهام بخش بود. حتی دیالوگ های توی ماشین بین ریک و میشون با این که از نظر خیلیا لوس بود رو دوست داشتم چون دقیقا حس میشون رو درک میکردم. درک میکردم که توی بدترین شرایط زندگی، کسی رو به عنوان همراه و همدم پیدا کردن یعنی چی! و فکر از دست دادنش چه قدر ترسناک و غم انگیزه.

 

به نظر شخصی خودم، روابط بین قهرمانا از هر فصل دیگه ای انسانی تر و زیباتر بود. کاراکترا از اون حالت حیوان گونه و تلاش صرف برای بقا بیرون اومدن و شروع کردن به نشون دادن احساسات و رفتارهای انسان گونه. توی این فصل تقریبا همه قهرمانا و همینطور دوایت، به خودشون زحمت و رنج دادن به خاطر کسی غیر از خودشون. از آبراهام که پیش قراول این حرکت بود، با چشم در چشم نگان بودن و خودش رو جلوی اون بالا کشیدن، تا ساشا که دنباله روی حقیقی آبراهام بود و به طریقی خودشو فدا کرد تا عزیزانش زنده بمونن. جمله اسکات گیمپل در مورد ساشا رو خیلی دوست داشتم:” ساشا از یوجین یه چاقو خواست، اما یوجین بهش قرص خودکشی داد، پس ساشا با خودش گفت حالا که اینطوریه خودم تبدیل به چاقو میشم.”

 

از شروع فصل پنجم، منتظر ورود نگان و ازیکیل بودم و خوشحالم که این اتفاق افتاد. اگر صحنه آهو و آسمون پشت سر ریک در آپ آپ آپ رو در نظر نگیرم، فصل خوبی بود و دوستش داشتم.

 

دوستان بازم تاکید میکنم که میتونید توی این پست نظر نهایی خودتون رو در مورد فصل هفتم بگید ولی توی نظر بقیه دخالت نکنید.اینطور کامنت ها توی این پست تایید نمیشن.با تشکر…